Homer's Home

Monday, 2 May 2011

Osama's Death

Statement from President Obama on death of Osama bin Laden


CNN
May 2, 2011 -- Updated 0444 GMT (1244 HKT)
REMARKS BY THE PRESIDENT
ON OSAMA BIN LADEN
East Room
11:35 P.M. EDT


THE PRESIDENT: Good evening. Tonight, I can report to the American people and to the world that the United States has conducted an operation that killed Osama bin Laden, the leader of al Qaeda, and a terrorist who's responsible for the murder of thousands of innocent men, women, and children.


It was nearly 10 years ago that a bright September day was darkened by the worst attack on the American people in our history. The images of 9/11 are seared into our national memory -- hijacked planes cutting through a cloudless September sky; the Twin Towers collapsing to the ground; black smoke billowing up from the Pentagon; the wreckage of Flight 93 in Shanksville, Pennsylvania, where the actions of heroic citizens saved even more heartbreak and destruction.


And yet we know that the worst images are those that were unseen to the world. The empty seat at the dinner table. Children who were forced to grow up without their mother or their father. Parents who would never know the feeling of their child's embrace. Nearly 3,000 citizens taken from us, leaving a gaping hole in our hearts.


On September 11, 2001, in our time of grief, the American people came together. We offered our neighbors a hand, and we offered the wounded our blood. We reaffirmed our ties to each other, and our love of community and country. On that day, no matter where we came from, what God we prayed to, or what race or ethnicity we were, we were united as one American family.


We were also united in our resolve to protect our nation and to bring those who committed this vicious attack to justice. We quickly learned that the 9/11 attacks were carried out by al Qaeda -- an organization headed by Osama bin Laden, which had openly declared war on the United States and was committed to killing innocents in our country and around the globe. And so we went to war against al Qaeda to protect our citizens, our friends, and our allies.


Over the last 10 years, thanks to the tireless and heroic work of our military and our counterterrorism professionals, we've made great strides in that effort. We've disrupted terrorist attacks and strengthened our homeland defense. In Afghanistan, we removed the Taliban government, which had given bin Laden and al Qaeda safe haven and support. And around the globe, we worked with our friends and allies to capture or kill scores of al Qaeda terrorists, including several who were a part of the 9/11 plot.


Yet Osama bin Laden avoided capture and escaped across the Afghan border into Pakistan. Meanwhile, al Qaeda continued to operate from along that border and operate through its affiliates across the world.


And so shortly after taking office, I directed Leon Panetta, the director of the CIA, to make the killing or capture of bin Laden the top priority of our war against al Qaeda, even as we continued our broader efforts to disrupt, dismantle, and defeat his network.


Then, last August, after years of painstaking work by our intelligence community, I was briefed on a possible lead to bin Laden. It was far from certain, and it took many months to run this thread to ground. I met repeatedly with my national security team as we developed more information about the possibility that we had located bin Laden hiding within a compound deep inside of Pakistan. And finally, last week, I determined that we had enough intelligence to take action, and authorized an operation to get Osama bin Laden and bring him to justice.


Today, at my direction, the United States launched a targeted operation against that compound in Abbottabad, Pakistan. A small team of Americans carried out the operation with extraordinary courage and capability. No Americans were harmed. They took care to avoid civilian casualties. After a firefight, they killed Osama bin Laden and took custody of his body.


For over two decades, bin Laden has been al Qaeda's leader and symbol, and has continued to plot attacks against our country and our friends and allies. The death of bin Laden marks the most significant achievement to date in our nation's effort to defeat al Qaeda.


Yet his death does not mark the end of our effort. There's no doubt that al Qaeda will continue to pursue attacks against us. We must --- and we will -- remain vigilant at home and abroad.


As we do, we must also reaffirm that the United States is not --- and never will be --- at war with Islam. I've made clear, just as President Bush did shortly after 9/11, that our war is not against Islam. Bin Laden was not a Muslim leader; he was a mass murderer of Muslims. Indeed, al Qaeda has slaughtered scores of Muslims in many countries, including our own. So his demise should be welcomed by all who believe in peace and human dignity.


Over the years, I've repeatedly made clear that we would take action within Pakistan if we knew where bin Laden was. That is what we've done. But it's important to note that our counterterrorism cooperation with Pakistan helped lead us to bin Laden and the compound where he was hiding. Indeed, bin Laden had declared war against Pakistan as well, and ordered attacks against the Pakistani people.


Tonight, I called President Zardari, and my team has also spoken with their Pakistani counterparts. They agree that this is a good and historic day for both of our nations. And going forward, it is essential that Pakistan continue to join us in the fight against al Qaeda and its affiliates.


The American people did not choose this fight. It came to our shores, and started with the senseless slaughter of our citizens. After nearly 10 years of service, struggle, and sacrifice, we know well the costs of war. These efforts weigh on me every time I, as Commander-in-Chief, have to sign a letter to a family that has lost a loved one, or look into the eyes of a service member who's been gravely wounded.


So Americans understand the costs of war. Yet as a country, we will never tolerate our security being threatened, nor stand idly by when our people have been killed. We will be relentless in defense of our citizens and our friends and allies. We will be true to the values that make us who we are. And on nights like this one, we can say to those families who have lost loved ones to al Qaeda's terror: Justice has been done.


Tonight, we give thanks to the countless intelligence and counterterrorism professionals who've worked tirelessly to achieve this outcome. The American people do not see their work, nor know their names. But tonight, they feel the satisfaction of their work and the result of their pursuit of justice.


We give thanks for the men who carried out this operation, for they exemplify the professionalism, patriotism, and unparalleled courage of those who serve our country. And they are part of a generation that has borne the heaviest share of the burden since that September day.


Finally, let me say to the families who lost loved ones on 9/11 that we have never forgotten your loss, nor wavered in our commitment to see that we do whatever it takes to prevent another attack on our shores.


And tonight, let us think back to the sense of unity that prevailed on 9/11. I know that it has, at times, frayed. Yet today's achievement is a testament to the greatness of our country and the determination of the American people.


The cause of securing our country is not complete. But tonight, we are once again reminded that America can do whatever we set our mind to. That is the story of our history, whether it's the pursuit of prosperity for our people, or the struggle for equality for all our citizens; our commitment to stand up for our values abroad, and our sacrifices to make the world a safer place.


Let us remember that we can do these things not just because of wealth or power, but because of who we are: one nation, under God, indivisible, with liberty and justice for all.


Thank you. May God bless you. And may God bless the United States of America.
















































Wednesday, 13 April 2011

NEWS: in.gr - Υπό κράτηση τέθηκαν ο Χόσνι Μουμπάρακ και δύο γιοι του - Ειδήσεις - Κόσμος

Πάντα είναι ο δεσπότης και οι γιοί του. Έχετε ακούσει προσφάτως για κόρες πουθενά φυλακισμένες; Φαίνεται πως δεν έχει προχωρήσει πολύ η Ιστορία όσο νομίζουμε...


in.gr - Υπό κράτηση τέθηκαν ο Χόσνι Μουμπάρακ και δύο γιοι του - Ειδήσεις - Κόσμος


Sunday, 10 April 2011

BIO: The Unhappiness of Others

"When I’m creating at the piano, I tend to feel happy; but - the eternal dilemma - how can we be happy amid the unhappiness of others? I'd do everything I could to give everyone a moment of happiness. That's what's at the heart of my music."

Nino Rota




DOC: A place without people


Friday, 8 April 2011

WAR







 

 








Thursday, 7 April 2011

NEWS: in.gr - «Δυστύχημα» σύμφωνα με τους Αλβανούς εμπειρογνώμονες η δολοφονία Γκούμα στη Χειμάρρα - Ειδήσεις - Ελλάδα

Ο παππούς στον φούρνο ήταν δίγλωσσος. Ζήτησε ψωμί στα ελληνικά και μοιράστηκε την απόλαυση στα αλβανικά. Οι ήρωες του 1821 ήταν οι περισσότεροι δίγλωσσοι. Πολλοί ακόμα ήσαν διγενήδες. Ο μύθος του Διγενή Ακρίτα διατρέχει ολόκληρη την ιστορία αυτού του τόπου. 
Για να λειτουργήσει η σύγχρονη κατασκευή του έθνους-κράτους απαιτεί ομοιογένεια. Έχει τρεις ευκαιρίες να την πετύχει: δημοτικό σχολείο, στρατός, δημόσια διοίκηση. Εδώ ανοίγει ένα μεγάλο κεφάλαιο για τη σχέση ιδιωτικού κεφαλαίου, φιλελεύθερης οικονομίας και εθνικού κράτους.
Αλλά ας μείνουμε στο θέμα της γλώσσας για το ερώτημα πέρα από τα ερωτήματα. Γιατί οι Γάλλοι και οι Γερμανοί κατάφεραν εθνικά κράτη σε πληθυσμούς αλλόγλωσσους; Αυτοί εν μέρει διατήρησαν την "τοπική" τους γλώσσα, η οποία δεν απέκτησε ποτέ στάτους εθνικής. Τα μεγάλα έθνη-κράτη είναι πολύ διαφορετικά από τα μικρά έθνη-κράτη. Τι χώρισε, λοιπόν, τους ελληνόφωνους χριστιανούς Έλληνες από τους αλβανόφωνους χριστιανούς Αλβανούς που δεν χώρισε τους Βαυαρούς από τους Σουαβούς και τους Σάξονες από τους Πρώσους, ούτε καν τους Φρίσιους από τους Ολλανδούς, παρά μόνο άφησε λίγο χώρο για Δανούς και Λουξεμβούργιους; Γιατί ο Αλβανός γέρος είναι δίγλωσσος σήμερα ενώ δεν είναι ο Έλληνας ιδιοκτήτης; Το ερώτημα: ποιος έχει τη δυναμική και μακροπρόθεσμα την εξουσία: ο δίγλωσσος ή ο κυρίαρχος; Το Βυζάντιο φυγοκεντρήθηκε επειδή οι αλλοεθνείς αγάπησαν τη γλώσσα τους ή επειδή οι ομοεθνείς δεν έμαθαν άλλη πλην της δικιάς τους;

in.gr - «Δυστύχημα» σύμφωνα με τους Αλβανούς εμπειρογνώμονες η δολοφονία Γκούμα στη Χειμάρρα - Ειδήσεις - Ελλάδα

Tuesday, 5 April 2011

NOTE: To Google είναι το νέο προσευχητάρι

Ένα από τα μεγάλα ερωτήματα της εποχής είναι: google ή facebook; Το ερώτημα μπορεί και να διατυπωθεί ως: ποια είναι η ανακάλυψη η ισάξια του τυπογράφου; Είναι πέρα από την καταγεγραμμένη γνώση και έχει στάτους ιερής αλήθειας πως το πρώτο βιβλίο που τυπώθηκε ήταν η Βίβλος. Μάλιστα ήταν η ανάγκη να διαβαστεί η Βίβλος και πέραν του λατινικού κόσμου που έσπρωξε  την κοιλιά της Ιστορίας με τα χέρια του Γερμανού Γουτεμβέργιου. Google ή Facebook, λοιπόν, μέχρι νεοτέρας. Άραγε η μεγάλη ανακάλυψη είναι η αποκάλυψη των έργων του θεού ή αποκάλυψη των προσευχών των ανθρώπων; To Google μοιάζει να είναι το νέο προσευχητάρι της ανθρωπότητας όπου κάθε τι που πληκτρολογούμε είναι οι προσμονές μας και οι αναζητήσεις μας πρώτα και μετά η ίδια η αληθεια. Εξάλλου, ο αλγόριθμος μάς βγάζει πρώτα αυτά που οι υπόλοιποι έχουν ψάξει περισσότερο και όχι αυτά που είναι πιο αληθή και σωστά. Αλλά τότε μήπως η Βίβλος δεν είναι κι αυτή παρά η προσμονή και η αναζήτηση πέραν αμφισβήτησης που κάποια στιγμή έγινε "αλήθεια"; Μηχανές αναζήτησης, μηχανές κοινωνικής δικτύωσης, απομένει το σύμβολο της πίστης.

NOTE: Τα ισότοπα της Ιστορίας είναι τα πιο ασταθή και ραδιενεργά


Η ακαμψία τους, οι αυστηρές κινήσεις τους, το παγωμένο βλέμμα τους. Εδώ, στην Τουρκία, στη Γαλλία, στις ΗΠΑ, στην Κίνα, παντού. Για ποιον λόγο πέρα από τους λόγους; Σκέφτηκα λίγο. Αφορμή οι φωτογραφίες κάποιου ημιδιάσημου στο fb από Λονδίνο με μερικούς σύγχρονους ιππείς με πανοπλία που χαμογελούσαν (δηλαδή το παλιό σύνταγμα των βασιλικών δραγόνων). Το ημιηλίθιο σχόλιο ήταν "τα καημένα τα ευζωνάκια" (που εδώ δεν χαμογελούν). Άγνοια, βεβαίως, περί των εργοφυσιολογικών, των πολεμικών και δη των βρετανικών όπου αυστηροί και άτεγκτοι στέκονται οι πάντες άνευ ίππου. Αλλά, αυτό είναι δευτερεύον. Ποιος, λοιπόν, ο λόγος της ακαμψίας, της αυστηρότητας, της νέκρωσης; Ο λόγος ένας. Φτιάχνουμε ζωντανά αγάλματα, απολιθώνουμε με τον πιο "ζωντανό" τρόπο την (αντίληψη για) την Ιστορία διεκδικωντας μια όσο γίνεται πιο βαθιά στο παρελθόν σχέση με τους προγόνους. Εννοείται πως τα χαμόγελα απαγορεύονται. Γιατί τα ισότοπα της Ιστορίας είναι τα πιο ασταθή και ραδιενεργά.



NEWS: in.gr - Ασύλληπτος κατά συρροή δολοφόνος σκορπά τον τρόμο στη Νέα Υόρκη - Ειδήσεις - Κόσμος

Η "αίσθηση" της είδησης είναι αντιστρόφως ανάλογη του όγκου των αντίστοιχων περιστατικών που διηγείται η αμερικανική τηλεόραση στις σειρές της. Αλλιώς, δεν θα ήταν είδηση. Φανταστείτε πόσες πολλές ιστορίες φόνων έχετε δει στις άρτιες σειρές made in USA. Δεν θα 'πρεπε να είχε μείνει αμερικάνος όρθιος. Κι όμως, επιζούν. Τρία πράγματα μπορεί να σημαίνει αυτή η αναντιστοιχία αφήγησης και πραγματικότητας. Εκδημοκρατισμός της καλλιτεχνικής παραγωγής ώστε όλοι οι σεναριογράφοι/σκηνοθέτες/συγγραφείς να μπορούν πουν με τον δικό τους τρόπο το ένα αυτό γεγονός με πολλαπλές αφηγήσεις (το CSI πάει Μαϊάμι κι όπου το βγάλει ο δρόμος). Αναγκαία κυκλικότητα στους μηχανισμούς αφήγησης της καθημερινότητας που προβάλει το ένα αυτό γεγονός στην εξέλιξη του χρόνου με παραλλαγές (από τα X-Files για την GenerationX με αγάπη στο Fringe για την GenerationY και ούτω καθ' εξής). Ή απλώς τρομολαγνεία των τηλεοπτικών εταιρειών για να αυξήσουν τους θεατές πελάτες τους κάνοντας ανταλλαγές συμφερόντων (το big mac χορταίνει).

in.gr - Ασύλληπτος κατά συρροή δολοφόνος σκορπά τον τρόμο στη Νέα Υόρκη - Ειδήσεις - Κόσμος

NOTE: Ο Νόμος της Επικεφαλίδας

Η μνήμη ακολουθεί τον νόμο της επικεφαλίδας. Η Ιστορία δεν γεννιέται λευκό χαρτί. Αλλά από ό,τι έχει συμβεί οι άνθρωποι θυμούνται μόνο τους τίτλους. Μπορεί κανείς να μιλάει με ώρες για το παρελθόν. Το περίγραμμά του, όχι την ουσία του. Ίσως, μεγαλύτερη σημασία στην ιστορία έχει ο τίτλος που της βάζεις.

Monday, 4 April 2011

COMMENT: Guns 'n Roses

Eίναι καιρός το γεμάτο πιστόλι του ΓΑΠ να φύγει απ' το τραπέζι και να μπει στις προθήκες με τα όπλα του Αγώνα στην Παλιά Βουλή.

Friday, 25 March 2011

COMMENT: Αριθμός επετείου 2531821

Εκεί που το εθνικιστικό κατεστημένο γιορτάζει την 25η Μαρτίου σαν ζωοπανήγυρη, το φιλελεύθερο κατεστημένο την πανηγυρίζει ώς άλλη μια Παγκόσμια Ημέρα. Χρόνια πολλά.



 Eugène Delacroix Greece on the Ruins of Missolonghi (1826), Musèe des Beaux-Arts, Bordeaux

Wednesday, 23 March 2011

NOTE: New York

Ό,τι ήταν η Βενετία στο τέλος του Μεσαίωνα, είναι η Νέα Υόρκη στο τέλος της Νεωτερικότητας.


Monday, 21 March 2011

NEWS: in.gr - Στο Διαδίκτυο οι «ψυχολογικές επιχειρήσεις» των Αμερικανών στη Λιβύη - Ειδήσεις - Επιστήμη-Τεχνολογία

Το ηχητικό ντοκουμέντο. Οτιδήποτε δείχνει τις πραγματικές διαστάσεις του πολέμου είναι επικίνδυνο γι' αυτόν που μετέρχεται τα μέσα του. Γιατί, μπορείς να κόψεις αμέσως τον τσαμπουκά του πολεμοκάπηλου υποστηρικτή δείχνοντάς του ντοκουμέντα της φρίκης. Αρκεί να βγάλεις τον θεό του από τη μέση.
in.gr - Στο Διαδίκτυο οι «ψυχολογικές επιχειρήσεις» των Αμερικανών στη Λιβύη - Ειδήσεις - Επιστήμη-Τεχνολογία

Saturday, 19 March 2011

COMMENT: We 'll always have Paris!

Στο Παρίσι ο Έλληνας πρωθυπουργός (κωδ.: GAP) έριξε όλο το διπλωματικό βάρος του για να ονομαστεί η επιχείρηση Αυγή της Οδύσσειας και να προβληθεί η Ελλάδα στο εξωτερικό.


Monday, 7 February 2011

Το Τσιγάρο κι Εγώ

Το Τσιγάρο κι Εγώ Σκηνή 1η
Όπου ο αφηγητής, αναζητώντας το πρόσωπο της εξάρτησης, βλέπει την Ιστορία να περνάει από μπροστά του σαν ανεπανάληπτα στιγμιότυπα γεμάτα καπνό.

Απο ψηλά φαντάζει ένα τίποτα. Ένα τσαλακωμένο τσιγάρο στην άκρη του δρόμου, πεταμένο δίπλα στο κράσπεδο, έτοιμο να κατηφορίσει με τα νερά της βροχής την φαγωμένη άσφαλτο μέχρι να χαθεί στην πρώτη σχάρα των υπονόμων μαζί με τις υπόλοιπες αμαρτίες των περαστικών.
Κατεβαίνοντας χαμηλότερα, στον κόσμο των εμπειριών, χάνεται μέσα σε καπνούς. Ένα τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα ή ριχτό στό στόμα και φόντο πίσω του αμέτρητα στιγμιότυπα της ανθρώπινης ιστορίας. Κανένα από αυτά δεν είναι ίδιο με το προηγούμενό του. Έτσι, η εικόνα των στρατιωτών του Β' Παγκοσμίου που θερίζουν στάχτη στις πεδιάδες του Ρήνου δίνει τη θέση της σ' αυτήν των μεσοαστών οικογενειαρχών στο ηλεκτρικό σπίτι του '50 κι αυτή με τη σειρά της στα βομβαρδισμένα επίκαιρα του Βιετνάμ, συνεχίζει στους επαναστατημένους baby-boomers ανά την υφήλιο και περί το '68, στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα περί τη Δύση και ανα δικτατορία, μηδενίζει το κοντέρ στα ηδονιστικά προαστιακά σαλόνια του Πολέμου των Άστρων και περνώντας από τα φοιτητικά δωμάτια των Windows, καταλήγει στα πολλά μηδενικά των 00's, όπου κυριαρχεί το στιγμιότυπο του απαγορευμένου καπνού. Και ενδιάμεσα πάλι, άλλες εικόνες από Formula 1, συναυλίες, ασπρόμαυρο σινεμά, έγχρωμα sitcoms, πολιτικές συγκεντρώσεις, παριζιάνικα αμφιθέατρα, φουαγιέ στο Μπουένος Άιρες, λιμάνια κι ερήμους στα όρια των Τροπικών, βικτοριανά θέατρα και λεβαντίνικα παζάρια στα όρια των ενοχών, εικόνες από Λονδροβερολινέζικα νεκροταφεία και γκροτέσκους πύργους, σπανιόλικα κάτεργα και καλύβια στον Μισσισιπή, Σαιξπηρικούς έρωτες, αλλά και έρωτες σαν αυτόν του επίσης ελισσαβετιανού Τζον Ρολφ που πρώτος πέτυχε την καλλιέργεια καπνού στην παρθένα από διαφωτισμό Βιρτζίνια, αλλά ο μύθος του ταξιδεύει στις λαϊκές διηγήσεις ως εκείνος ο λευκός άντρας της Ποκαχόντας, μια σχέση που, παράξενο πως, συνδέει το τσιγάρο με όλους τους έρωτες και πολέμους των Νεότερων Χρόνων, αυτών που διέσχισαν τον Ατλαντικό από την Ατλάντα του Γκέημπλ μέχρι την Καζαμπλάνκα του Μπόγκαρτ και πάλι πίσω σε ένα πέρα δώθε μέσα σε καπνούς, αμαρτίες της σκέψης κι αδυναμίες της σάρκας. Κάθε φορά καινούριες, σαν να μην υπήρξαν οι προηγούμενες, σαν οι ανθρώπινες πράξεις να ήταν το τίποτα. Το τσιγάρο είναι τόσο παλιό όσο καινούρια είναι η εικόνα του. Όσο πιο καινούρια, τόσο πιο βαθιά στον χρόνο ανακαλύπτει τα βασικά ένστικτα της ανθρώπινης εξάρτησης. Η τελευταία fit εικόνα της απαγόρευσης αποδεικνύει πως, μπροστά και στην πιο ορθολογική αιτιοκρατία, ο μεταφυσικός εμπειρισμός των ενστίκτων επικρατεί. Οι καπνοί μαρτυρούν θάνατο. Όμως, ο άνθρωπος ελκύεται εύκολα από το τίποτα.

Το Τσιγάρο κι Εγώ Σκηνή 2η

Όπου ο αφηγητής αναζητώντας το πρόσωπο της απαγόρευσης, βλέπει τον καπνό να θολώνει την Ιστορία και να μένει το τίποτα.

Έκοψα το τσιγάρο στα μέσα του 2010. Είναι η εποχή που οι δυτικές κοινωνίες ανακαλύπτουν τις αμαρτίες της οικονομικής κρίσης σαν να μην υπήρξαν οι προηγούμενες. Μια εποχή που στα καθ' ημάς θα πάρει τον τίτλο “τα χρόνια του μνημονίου”, σαν ένα είδος μεταμοντέρνου μαγικού ρεαλισμού, για “τα χρόνια της χολέρας”, όπου οι χαμένες ευκαιρίες της ζωής ορίζουν το μέτρο της συγκίνησης. Μια γενιά ολόκλήρη, η δική μου γενιά, ίσως η πιο διαβασμένη και πιο αστική σε τόσο ασφυκτικό περιβάλλον -τολμώ να πω, από τα χρόνια της μεσαιωνικής εκείνης Νίκαιας- αγωνιά και βυθίζεται στη θλίψη εξαιτίας των χαμένων ευκαιριών του παρελθόντος. Των ευκαιριών του παρελθόντος που όσο πιο καινούρια είναι η θλίψη, τόσο πιο παλιά χάνονται στο χρόνο.

Λειτουργεί κάπως έτσι: Μια απερισκεψία καταγεγραμμένη σε ομόλογα (θλίψη περί το 2006) την ανάγεις γύρω από το Τείχος και την πτώση του. Μια ασυμβατότητα καταγεγραμμένη σε οδομαχίες (θλίψη περί το 2008) την πας πιο πίσω σε τείχη μεσαιωνικά σαν αυτά της Νίκαια, που το παιχνίδι της ιστορίας την θέλει από πόλη εκτοπίσματος Βρυξελλών συνοικία στα δυτικά προάστια της Αθήνας, με το εκτόπισμα του Σκάαρμπεκ. Οι εκ Βρυξελλών ορμώμενοι νέοι προστάτες μας, όμως, κάνουν πλέον λόγο για έναν νέο τύπο πολίτη (θλίψη περί το 2010). Οι πηγές τότε της αμαρτία μας δεν μπορεί παρά να χάνονται στην προϊστορία.
Όχι μόνο οι αμαρτίες, λοιπόν, αλλά κι εξιλέωσή τους επιτάσσεται σαν να μην έχει ξαναδοθεί εξιλέωση. Αλλά, έτσι είναι η ιστορία. Κι έτσι όπως είναι μπερδεύει τους ανθρώπους και τους θολώνει και τους σπρώχνει βαθύτερα στα ένστικτα στον χώρο και τον χρόνο κι εκείνος ο ηρωικός ορθολογισμός που κάποτε πρόσφατα τους απελευθέρωσε από τον φόβο των τεράτων του Ωκεανού, τώρα στέκει ανήμπορος μπροστά στα νέα τέρατα που γέννησε. Οι νέοι τριαντάρηδες, απόγονοι χωρίς να το ξέρουν των νικητών Εικονολατρών, νομίζουν πως η απαγόρευση του τσιγάρου, αυτή που δίνει ρυθμό στα μηδενικά των 00's, είναι μια καραντίνα σε εποχές χολέρας -ή μνημονίου- που πρέπει πάση θυσία να σπάσει. Το νόημα της χολέρας έχει περάσει στην καραντίνα. Και το νόημα του καπνού στην εικόνα του. Η λατρεία μιας αόρατης εξάρτησης νικάει τον κυνισμό ενός ορατού περιορισμού στα όρια του θανάτου. Πως να πολεμήσεις και να ερωτευτείς όταν σου 'χουν κλέψει κάθε ελπίδα να νικήσεις;

Το Τσιγάρο κι Εγώ Σκηνή 3η

Όπου ο αφηγητής αναζητώντας το πρόσωπο του έρωτα, βλέπει απ' το τίποτα να βγαίνει ελπίδα.
 
Κι όμως, από την προϊστορία κιόλας και την εποχή των μύθων, η ελπίδα ξαναβγαίνει σαν να μην έχει ποτέ ξανά δραπετεύσει απο 'κείνο το κουτί που το 'παν της Πανδώρας και ξαναδοκιμαστεί στα θαραλλέα πειράματα του ιδεαλισμού κάθε Προμηθέα. Ο ορθολογισμός παραμέρισε τα τείχη τα χτισμένα από αμαρτίες και απαγορεύσεις για να περάσουν το κατώφλι της ιστορίας περισσότεροι άνθρωποι. Περισσότεροι από αυτούς που σε παλαιότερους χρόνους είχαν προλάβει να ταμπουρωθούν στην ασφάλεια της ευημερίας τους. Περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία, οι προοδευτικοί αστοί Ελληνιστές κατέληξαν σε καραντίνα κι αυτοί και οι συνεχιστές του πνεύματός τους στην Εσπερία, αφήνοντας βαρβάρους ante portas. Χρόνια χολέρας και απαγορεύσεων είδε πάμπολλες φορές η Δύση. Ποιος μπορεί, όμως, μετά από όλα αυτά να πει πως έπαψε ο έρωτας; Δεν εξηγείται με τη λογική της αποπληρωμής των χρεών προς την ιστορία. Εξηγείται με τη μεταφυσική της δημιουργίας ως οργάνωσης του χάους. Είναι τόσο παλιό όσο κι ο καπνός -η φωτιά. Στην εποχή του μνημονίου, έκοψα το τσιγάρο, χωρίς πρόβλημα, χωρίς αμαρτία κι εξιλέωση, με πλήρη εικόνα των ωραίων ιδεών από το καπνισμένο παρελθόν, με πλήρη εικόνα του πως φαντάζει ο κόσμος από ψηλά και πως καταρρέει απ' τη μια στιγμή στην άλλη στον υπόνομο. Κατάλαβα πως δεν μου χρειάζεται άλλη μια περιφερόμενη εικόνα για να σπάσω τα τείχη. Κι αυτό που πραγματικά μου συμβαίνει είναι ότι αντικρίζω στα μάτια τον έρωτα και νιώθω πιο δυνατός. Ίσως, πράγματι, όλοι να ζούμε στον υπόνομο κι απλά μερικοί από εμάς να κοιτάμε τα αστέρια. Κι έτσι πολεμάς σαν άνθρωπος. Και νικάς, σαν άνθρωπος επίσης.